مدح و شهادت امیر المؤمنین حضرت علی علیه‌السلام
عـمـر عـلـی رسـیـد به پـایـان دفـترش وقتی که سوخت سینۀ زهرای اطهرش یک عـمر پا به پای مـصیـبات فـاطمه خون دلی که خورد علی، ریخت از سرش مردی که هست نقطۀ «با» شـأن نام او افـتاده بـود روی زمین شـأن کـوثـرش می‌سوخت پا به پای همان خانه‌ای که بود یک روز قـتلگاه زن و بچه‌اش، درش بعد از تمام ظلـم و جفـائی که دیده بود امشب عـلی رسـید به دیـدار هـمسرش این داغ مـانـده بر جگـر اُمِّ ایمن است داغی که بود بغـض گـلوگیر همسرش افـتـاده بـود گـوشـۀ گــودال قـتـلــگــاه لعنت به شمر بی‌ادبی که به خنجرش... می‌داد دست پـست سـقـیـفه فقـط هدف شـمـشـیر اوست ارثـیۀ میـخ بی‌شـرف |